Bij de huiswerkbegeleiding schuift hij zijn stoel naar achteren, kijkt me aan en zegt het weer. Met een grijns, alsof het de gewoonste zaak van de wereld is: “Komt goed.”Dat vertrouwen bewonder ik.Zo vanzelfsprekend zeggen dat het goedkomt… ik zou er zelf ook wel wat meer van willen.Want eerlijk: vaak komt het ook wel goed. Alleen vind ik ‘t soms wel lastig te geloven als iets niet volgens plan gaat. Voor ouders ligt het nog wat ingewikkelder. Zij willen bewijs zien: cijfers die omhooggaan, een planning die klopt, tastbare stappen. “Komt goed” alleen is voor hen niet genoeg.Dus stel ik hem een volgende keer vragen die dat vertrouwen concreet maken:- Wat betekent ‘komt goed’ voor jou in dit vak?- Als je nu niks extra’s zou doen, wat zou er dan gebeuren?- Wanneer ben jij tevreden en kun je echt zeggen: ja, het is goed gekomen?Zo wordt zijn optimisme geen losse woorden, maar iets om naar toe te werken.Het mooie is: dat vertrouwen mag blijven.Maar dan wel met uitgelegd wat er goed komt en welke stappen hij daarvoor zet.

Vandaag maakten we samen een planning.Geen strak schema. Maar een overzicht van leermomenten met ook ruimte voor rust,voor de bijbaan in het restaurant,en om gewoon even te chillen met vrienden de aankomende herfstvakantie.We begonnen met een overzicht lijst van alle vakken - van Nederlands tot wiskunde.Zeven stuks in totaal. “Oh en dan wil ik ook nog werken aan het profielwerkstuk.”Het leek eerst veel,tot we het verdeelden in kleine stukjes: hoofdstukken, paragrafen, leermomenten.Langzaam ontstond overzicht.Eén blik in de planner,en hij zei: “Dit kan ik aan.”Zo groeit vertrouwen.Niet door harder te werken,maar door te weten waar je aan toe bent.En dat is misschien wel het mooistewat je in die drie weken naar de toetsweek toe, kunt leren.

Tijdens de huiswerkbegeleiding sprak ik een leerling die me verraste door zijn helderheid. 14 jaar oud, en hij weet al wat hij wil worden: basisschoolleraar.Waarom? Omdat hij zélf zo’n geweldige tijd had op de basisschool.Hij vertelde hoe fijn het daar was, hoeveel hij had geleerd, en hoeveel plezier hij had gehad.En precies dat wil hij straks doorgeven: kinderen een fijne, leerzame basisschooltijd bezorgen.Ik vind dat bijzonder. Want voor sommigen is het al zo duidelijk.En anderen ontdekken hun richting pas gaandeweg. Iedereen heeft zijn eigen tempo.Wat ik daarin mag doen: jongeren begeleiden, of ze nu al precies weten wat ze willen of nog zoekend zijn.Altijd met ruimte voor eigenheid en groei.

De wiskundesom leek een groot bos.Cijfers werden bomen; paden overal, richting nergens. Eerst stoppen. Ademhalen. Kijken.Wat is er al wel bekend?Welke formule geldt?Wat zit het vraagteken?Stap voor stap schrijf je naar het antwoord toe.De uitkomst verschijnt. Niet magisch, maar logisch.Studiekeuze werkt net zo.Vervang getallen door interesses.De formule door jouw criteria.Het vraagteken door wat nog onderzocht mag worden.Begin bij het zekere. Orden.Geef elk gegeven een plek.Zet een eerste kleine stap, die misschien eerst nog niet tot een keuze leidt, maar alles in beweging zet.Overzicht is geen groot gebaar; het is het optellen van kleine beslissingen.Zo ontstaat vertrouwen. En het mooiste: ineens zie je zelf welk pad klopt.Ruimte in het hoofd.Of het nu om huiswerk & toetsen gaat of om het maken van een studiekeuze: steeds weer draait het om overzicht creëren. Vanuit rust en ruimte wordt de volgende stap vanzelf zichtbaar.

Een tussenjaar.
 Voor de één een adempauze, voor de ander een springplank.Zo ook bij een havo-leerling met een passie voor ondernemen. 
In korte tijd had hij al een paar eigen webshops opgezet. Zijn ogen glinsterden bij het praten over e-commerce. Studeren? Daar zag hij de noodzaak niet van.Zijn ouders wel. Zij vroegen zich af: redt hij het zonder diploma? Hun zorg bracht hem aan tafel voor een reeks gesprekken over zijn studiekeuze.Tussen autonomie en verwachting ontstond een spanningsveld.
 Ja, een studie kon interessant zijn, mits die écht iets toevoegde. Maar zijn kritische vraag bleef hangen: “Als docenten zo goed zijn in e-commerce, waarom zijn ze dan geen succesvolle ondernemers geworden?”Herkenbaar voor veel ouders: de wens om richting te geven.
 Herkenbaar voor veel jongeren: het verlangen om hun eigen pad te gaan.De kunst zit in het midden.
 Niet pushen. Niet loslaten.
 Maar onderzoeken waar studie en eigenheid elkaar raken.
Waar ruimte is voor groei én vertrouwen.